Vriendschap

Vooraan in de klas zat ze. Bril, krullen. Constant, of in ieder geval heel erg vaak naar me te staren. Geen idee wat ik daarvan denken moest en het maakte me behoorlijk onzeker. Totdat we het over basisscholen hadden en ze ineens zei: “Oooo, dáar ken ik je dus van!” En hoewel ik even heel diep in mijn geheugen moest graven kwamen er ineens herinneringen naar boven van dat meisje dat een paar groepen hoger zat dan ik. Dat meisje dat ook regelmatig bij de overblijf was en waarvan ik me nog goed kan herinneren dat ze een keer voor me liep in de hal en, zo leek het, vanuit het niets brulde: “Met je harses!” en dat de conciërge daar een soort van sussend op probeerde te reageren en dat dat best wel mislukte. Want Marjoleintjes sus je niet zomaar.

Jaren na dat harses incident belandden we bij elkaar in de klas op het volwassenonderwijs om ons Havo diploma te halen. Ik was 16 en tussen wal en schip geraakt bij de invoering van het studiehuis. Wat zij daar deed weet ik eigenlijk nog steeds niet. Zal het eens aan haar vragen. Want het is deze maand 20 jaar geleden dat we bij elkaar in de klas belandden, maar ze is nog steeds een bizar groot onderdeel van mijn leven.

Twintig jaar! We worden oud en hopelijk worden we dat samen. We deelden in die 20 jaar vooral lol, dansjes, biertjes, vrienden, nog meer biertjes en nog meer dansjes en belachelijk hard gebrul in ’t Kroegie op liedjes van Rammstein en Rage against the Machine. We deelden een bed als het weer eens laat was geworden en zij toch om de hoek van de kroeg woonde. Het tot op de dag van vandaag vetste Oud&Nieuw feest ever in de buurt van Barcelona. En een tent op Lowlands. We praatten over veel en over alles, verscheurden visitekaartjes van jongens die écht te lang bleven hangen bij haar thuis na een avond stappen en die we deur maar niet uitkregen en ik weet nog precíes welk hoofd zij daarbij trok en moet daar nu nog steeds heel hard om lachen.

Ik heb haar ook eens fokking hard geslagen. Maarja, daar vroeg ze dan ook letterlijk om. Omdat ze weer eens iets stoms gedaan had, maar misschien was die vraag om een klap wel nóg stommer, want ik had wat biertjes op en kende mijn kracht niet meer.

Met diezelfde krachten, maar dan gebundeld, proostten we ook wel eens glazen stuk in de kroeg. Dat moet je altijd in de kroeg doen, want daar hebben ze er genoeg. Bovendien zit je zelf niet met de scherven thuis. Ik denk nu trouwens wel dat wij het levende bewijs zijn van scherven die geluk brengen.

Ze las mij meerdere keren eens goed de waarheid en ik haar en dan hadden we naast al die lol ook best wel ruzies. Omdat we heus wel altijd het beste voor elkaar willen, maar ook allebei ronduit koppig zijn en gewoon niet alles hetzelfde zien. Dan zagen we elkaar maanden niet.

Maar dat gebeurde ook wel eens zonder ruzie. Dan leefden we gewoon afzonderlijk ons leven in de wetenschap dat de ander heus wel weer terugkomt.

En ook al lezen we elkaar nog steeds de les, sinds mijn man dood is komen die maanden afzonderlijk van elkaar eigenlijk niet meer voor. We zijn nog hechter dan we waren. Zij is voor mij een open boek en ik voor haar. Toch leer ik nog steeds van haar en misschien zij ook wel van mij. Ik weet precies wanneer ze niet lekker in haar vel zit en zij weet dat ook van mij.  

Als ik een compleet ander standpunt nodig heb bel ik haar, maar ook als ik zeker weet dat zij ergens hetzelfde over denkt en ik bevestiging wil. Ondanks dat zij mij vroeger altijd belde heeft ze er eigenlijk nog steeds een hekel aan. Ook als we pas 2 uur later ophangen.

Toen ik haar leerde kennen was ik een verlegen meisje en nu denkt ze regelmatig: ‘O my God, I created a monster.” Ik kan er dus niks aan doen dat ik zo ben geworden, dat komt echt door haar. (gniffel)

Afijn, zij veranderde, ik veranderde, onze vriendschap veranderde vast ook, maar daar merken we vrij weinig van. Waarschijnlijk groeien we gewoon lekker met elkaar mee. Zo iemand tref je soms en wij hebben dat geluk. Met haar kan ik praten, lachen, heel hard huilen, nog harder nerden over Star Wars en Rey en als er íemand is die alle varianten van mij heeft meegemaakt is zij dat.

Ik zou met haar maar wat graag die volgende 20 jaar ook volmaken, en dan nog eens 20 jaar en dan samen met onze boosters gaan cruisen door een bejaardentehuis al roepend  “met je harses!”

Dát worden pas tijden.